ΚΡΙΣΗ, ΚΡΙΣΟΙ ΚΑΙ ΠΙΣΙΝΕΣ

Ανάπτυξη, αρχιτεκτονική, τέχνη και δημόσιος χώρος είναι έννοιες που μπλέκονται συχνά, και ακόμα συχνότερα τώρα που η κρίση (είτε οικονομική είτε κοινωνική) έχει επέλθει. Οποιαδήποτε κρίση - ιδίως όμως η οικονομική- είναι κατά βάθος μια περιβαλλοντική κρίση, τότε που το σύστημα προσπαθεί να βρει καινούργια resources για να θρέψει την αχόρταγη μηχανή του. Τότε ίσως οποιοσδήποτε χώρος είναι εν δυνάμει δημόσιος χώρος. Αρκεί να έρθουν οι σωστές συνθήκες που θα ωριμάσουν τις ανάγκες που θα τον καθορίσουν ως τέτοιον.

Η απόλυτη φαντασίωση του παλιού κόσμου, η πισίνα. Ιδανικά δίπλα στον γκρεμό με το πανόραμα, ίσως μια ιδιωτική στην αυλή, κλειστή για τον χειμώνα αν θες, αλλά πάνω απ' όλα ιδιωτική. Ο κόσμος που το σύστημα μας πούλησε είναι αυτός: δουλειά είναι αυτό που κάνεις, τηλεόραση είναι εκεί που διασκεδάζεις, και μια ιδιωτική πισίνα είναι εκεί που πουλάς μούρη στους φίλους σου δείχνοντας τον συσσωρευμένο πλούτο σου. Πόσες αναίτιες κατασκευές σαν αυτές βλέπουμε στα τουριστικά νησιά? Στις ξερές, άνυδρες Κυκλάδες πισίνες με χλώριο δίπλα στο πέλαγος. Πόσο αντίθετο είναι με την παραδοσιακή ζωή, το τοπίο της Ελλάδας και τις ανάγκες του περιβάλλοντος?

Cannonball from California is a place. on Vimeo.

Κάπου αλλού, στην Καλιφόρνια, κάτι αλλόκοτο συμβαίνει τώρα με την κρίση. Οι πισίνες μετατρέπονται σε δημόσιο χώρο. Χώρος συνεύρεσης, δημιουργίας και grinding! Μερικές είναι γεμάτες βρωμόνερα, άλλες έχουν γίνει νεκροταφεία επίπλων κήπου. Είναι φτιαγμένες σαν καραμέλες και κατασκευασμένες από εταιρίες με ονόματα όπως Sunny Side και Champgne. Κάποτε αυτό ήταν το Καλιφορνέζικο Όνειρο: αυτοκίνητο, σπίτι, πισίνα. Όλοι το ονειρεύονταν και ο θαυμαστός κόσμος της πίστωσης το έκανε πραγματικότητα. Τώρα όμως με το τέρας της ολικής πτώχευσής να τρέχει ελεύθερο εκεί έξω, το όνειρο στέγνωσε. Χιλιάδες πισίνες τώρα κείτονται κούφιες κάτω από τον καυτό Καλιφορνέζικο ήλιο. Για το σύστημα, αυτό είναι τραγικό. Για κάποιους όμως αυτή είναι μια ευκαιρία. Όπως έγινε με τη Zephyr Team (κλικ) 35 χρόνια πριν έτσι και τώρα μια νέα γενιά βλέπει στην μιζέρια του συστήματος μια ανθούσα ευκαιρία. Βλέπει στον ιδιωτικό χώρο έναν εν δυνάμει δημόσιο χώρο...

Αρκεί αυτή τη φορά αυτή η ευκαιρία να μην ξεπουληθεί τόσο γρήγορα, ίσως και καθόλου.

Το χρειαζόμαστε ρε γαμώτο μου...